Skok ze spadochronem

Ostatni weekend był dosyć ciekawy. Byłem w Łodzi, Warszawie, na lotnisku w Przasnyszu (około 100 km od stolicy). W piątek Efka obroniła pracę magisterską (gratulacje!), a w sobotę razem z Pawłem zrobiliśmy Piotrkowi wieczór kawalerski. Oczywiście z niespodzianką, którą odkryliśmy dopiero chwilę przed przyjazdem na lotnisko: będziemy skakać na spadochronach.


Co prawda Paweł wyjechał z Lublina podobnie jak ja z Łodzi - o świcie, spotkaliśmy się wszyscy w Warszawie o 8 rano, ale dojechaliśmy na lotnisko dopiero koło 10 (zamiast 9), więc musieliśmy poczekać kilka godzin z racji tłumu chętnych. Na szczęście były piłkarzyki, bar i duża plazma, poza tym co jakiś czas podziwialiśmy skoki innych. W końcu przyszła pora na nas, więc dostaliśmy kombinezony, uprzęże, po czym przeszliśmy przyspieszony kurs nieoczekiwanego wyskakiwania ze sprawnego samolotu na dużej wysokości. Wędrówka w stronę samolotu, zapakowanie się do środka i startujemy. Mówiłem już, że mam lęk wysokości i nigdy jeszcze nie latałem samolotem? To może wspomnę o tym, że ten konkretny wznosił się bardzo szybko w górę lecąc pod sporym kątem, a za szybką (pękniętą!) widać było oddalającą się ziemię. Po pewnym czasie pozostały jedynie chmury. A propos: mimo, że tego dnia rano padał deszcz i w okolicy kręciły się chmury burzowe, nasze czekanie się przydało, ponieważ podczas skoku mieliśmy wspaniałe, wręcz idealne warunki. Dużo słońca, niskie chmury. Nic, tylko skakać. Przed nami wyskoczyło kilku weteranów na własnych spadochronach, po czym przyszedł czas na nas. Pierwszy byłem ja, razem z tandem pilotem (Dominikiem) doczłapaliśmy się do brzegu samolotu, stopy postawiłem na samej krawędzi i obserwowałem ziemię z odległości czterech kilometrów. Niestety, sielanka skończyła się w momencie, kiedy zostałem wypchnięty na zewnątrz. Najgorsze uczucie jak dla mnie to to, które czuje się w momencie osiągania przez własne ciało stanu nieważkości. Na szczęście trwa ułamek sekundy i już po chwili spadaliśmy sobie radośnie z prędkością grubo ponad 200 km/h. Myślałem, że będzie gorzej, ale bez problemu można było pokazywać sobie z kamerzystką (Gagatką) różne znaki, zastosować nieśmiertelny klasyk, czyli udawać pływanie, a także mimowolnie udawać glonojada (co mnie osobiście wyszło wręcz podręcznikowo, bo ostatnio na policzkach uświadczyłem sporo fastfoodów i generalny brak ruchu). Podobno czas leci jakoś nienaturalnie, jedni mówili że szybko, inni że wolno, a mnie się w połowie lotu zaczęło nudzić i skończyły mi się pomysły na oryginalne machanie rękami, więc w pewnym momencie po prostu leciałem sobie w dół ciesząc się chwilą.

W pewnym momencie poczułem silne szarpnięcie, a kamerzystka w ułamku sekundy zamieniła się w mały punkcik gdzieś tam w dole. Od teraz opadaliśmy radośnie na spadochronie, co też było niesamowitym przeżyciem. Spokojny lot na wysokości kilkuset metrów, ze wspaniałymi widokami na lotnisko i pobliskie miasteczko, genialne uczucie niczym nieograniczonego płynięcia przez niebo. W pewnym momencie dostałem stery do rąk i instrukcje obsługi: silne ciągnięcie raz za jedną, raz na zmianę za drugą rączkę powodowały gwałtowne zmiany kierunku. Znajome z gokartów przeciążenia wraz z osiąganiem momentami stanu nieważkości służyły za dodatkowe atrakcje. Lot spadochronem jest niesamowity, nie do porównania z czymkolwiek innym. Coś czuję, że to nie był mój ostatni raz w przestworzach.

Wylądowaliśmy, a ja wspominając nasze wcześniejsze rozmowy i oglądanie filmów innych postanowiłem nie przeklinać. Coś tam wspomniałem, że było super, mimo, że na usta cisnęło się coś w stylu 'o k***a, ja p***dole, ale zaje***cie'. Tak, to stwierdzenie jest bliskie opisu wrażeń minutowego lotu 220 km/h z wysokości 4 kilometrów, po czym kilkuminutowe opadanie na otworzonym już spadochronie. Nieziemskie odczucia, polecam każdemu, kto będzie chciał spróbować.

Na koniec trochę mediów, czyli filmik ze skoku spadochronowego w tandemie (prawie 10 minut - najpierw slow-motion z glonojadem, później przygotowania wraz z treningiem, a na koniec cały skok), a także galeria zdjęć ze skoku (uwaga, leciało z automatu, a mnie nie chciało się wybierać co ciekawszych, więc są wszystkie - 189 fotek).
Ps. Fotka po prawej z podwójnej grafiki na samym początku wpisu jest teraz moją nową tapetą.
Ps.2. Adulthood - it doesn't mean growing up. It means doing all the awesome sh*t you said you would when you were a kid.