Weekend w Lublinie: kamikaze, sushi i neuroshima hex

Jakoś tak wyszło, że nawet pracując w tej samej warszawskiej firmie i siedząc obok siebie w pracy, z Piotrkiem spotkałem się na spokojnie dopiero dzisiaj w Lublinie. Do naszej wesołej dwuosobowej gromadki dołączył jeszcze Frelo, po czym razem zgodnie udaliśmy się do pierwszego punktu wycieczki, czyli do klubokawiarni Archiwum.

Archiwum
A tam pierwsza niespodzianka: jeden jedyny wolny stolik, a na nim nieposprzątana pełna petów popielniczka, pełno popiołu na całym stoliku, do tego pusta butelka piwa i pusta paczka po fajkach. Odechciało nam się rozkładania planszy do Neuroshimy Hex, ale nadal mieliśmy ochotę na kamikaze. Podszedłem do baru i zamówiłem pięć kolejek kamikaze (dwie dla mnie, dwie dla Piotrka i jedna dla Frela). Widać było, że pani barmanka blondynka niezbyt zorientowana, bo dopytywała się czy chodzi o sztuki, czy zestawy, czy w ogóle jak to ma wyglądać. Jedno kamikaze to cztery shoty (kieliszki), więc musiałem pani przekalkulować, że to 4 x 5 czyli w sumie 20 shotów. Zdziwiona i zaskoczona pogadała jeszcze z inną barmanką i przyjęła zamówienie. Dziwne, bo jeszcze z rok czy dwa lata temu zamawialiśmy tace po 50-60 shotów na jedną z wielu kolejek, gdzie wychodziło po 12-14 sztuk na głowę. No ale nic to, widocznie nowa nieprzyzwyczajona do hurtowego picia kamikaze. Wszystko pięknie ślicznie, ja wyciągam 50 zł i zastanawiam się ile dostanę reszty (bo karta teraz nie ma info ile kosztuje konkretny drink, tylko podaje cennik składników), a tu kolejna niespodzianka, pani mi mówi '60'. Znaczy, 12 zł za kamikaze, a kiedyś to tu były po 8 zł. Wstyd i hańba, ceny prawie jak w Warszawie. W końcu dostaliśmy drinki, ale też z opóźnieniem, bo 'ciągle mnie ktoś zagadywał'. To się robi drinki na uboczu, a nie stawia wszystko na przednim blacie i dziwi, że ktoś podchodzi i coś chce. Nawet jeśli, to się olewa lub kieruje do innych osób, w końcu za barem było chyba z 5 osób, więc na pewno znajdzie się ktoś, kto obsłuży delikwenta. No nic, niech będzie, kamikaze przyniesione. Pijemy. I co? No nie wiem, czy ta blond barmanka robiła kamikaze pierwszy raz, czy co, ale tak wyczekiwane shoty smakowały nie najlepiej. Cóż, kiedyś to było dobre, i piło się tego dużo, a teraz to 8 shotów na dwie raty trzeba było rozłożyć. Eh, starość nie radość. Wyszliśmy i poszliśmy do Kobi, co by w sushi zasmakować.

Kobi sushi
Skoro w Archiwum nie dało się pograć jak kiedyś, to może się w Kobi uda, bo tu też nam się kilka razy zdarzało. Zeszliśmy na dół, okazało się, że ruch duży, ale jeden stolik akurat zwolnił się na nasze przyjście. Rozsiedliśmy się i zamówiliśmy sushi. Ja wybrałem moje ulubione Rainbow Maki (tuńczyk + łosoś), które jak zwykle było pyszne, wymieniliśmy się też standardowo pojedynczymi kawałkami między sobą, by każdego smaku spróbować. Frela zaproponowany przez kelnerkę Grilled Salmon Maki (z grillowanego łososia) był bardzo dobry, Piotrka kawałek krewetki z wystającym chrupiącym ogonkiem (Ebiten Maki) także wyśmienity. Deser natomiast był już zamawiany trochę w ciemno. Teoretycznie banan pieczony w tempurze. W praktyce dwie sztuki banana w chrupiącej panierce, oblanego czekoladą, z dodatkiem pociętego owocu liczi i z listkiem czegoś, co najpierw obstawiałem jako miętę. Smakowało jednak inaczej, chociaż też dobrze. No i jadalna ozdoba w postaci plasterków pomarańczy. Drogie to to, dziwne w smaku, ale zaskakująco dobre. Zjedliśmy ze smakiem i wyjęliśmy planszę oraz żetony do Neuroshimy Hex, bo to miało być kluczowym elementem wieczoru.

Neuroshima Hex
Zaczęliśmy grać, ja zapobiegawczo szybko chwyciłem za armię Nowego Jorku, ponieważ jakoś tak mi dobrze podchodzi właściwość sztabu dodająca przylegającym własnym jednostkom dodatkowy punkt wytrzymałości. Frelo nieco mniej doświadczony, więc z Piotrkiem się trochę wybijaliśmy, a Frelowi podpowiadaliśmy. Skończyło się na tym, że się Frelo obstawił idealnie i wygrywał na czysto każdą bitwę. Tak to jest, jak się na początku komuś odpuści. No, ale nie udało nam się nawet skończyć pierwszej rundy, bo zjawiła się kelnerka i z rozbrajającą szczerością oświadczyła, że skoro już zjedliśmy, a siedzimy i nie zamawiamy, to moglibyśmy już sobie pójść. Ja rozumiem, że sobota wieczór, że przyszli amerykanie w liczbie sześciu sztuk a udało się dla nich ledwo czteroosobowy stolik znaleźć. Ja rozumiem, że pełno ludzi i pewnie jeszcze więcej chętnych na zewnątrz chcących wydać w Kobi swoje pieniądze, ale przepraszam bardzo, wydaliśmy grubo ponad 80 złotych na sushi i nawet pół godziny posiedzieć w spokoju po jedzeniu nie możemy, bo już przybiega kelnerka i nas zaczyna wyganiać? I gdzie tu dbanie o klienta? Zarobią dodatkową kasę na przypadkowym gościu, ale stracą stałe źródło dochodów i zniechęcą do siebie wiernych klientów. Wstyd i hańba! I jeszcze jak zażartowaliśmy, że zamówimy coś taniego, to oświadczyła, że nie będzie tak, że zamówimy herbatę i będziemy siedzieć kolejne pół godziny. Łaski bez, wstaliśmy i wyszliśmy, a napiwku nie było, bo i za co. Powstała nawet myśl, by stronę Kobi wypozycjonować pod jakieś niezbyt miłe hasło. Czy to z bluzgiem, czy może w łagodnej wersji 'chamy sushi'. Frelo wpadł na dobry pomysł, by postarać się dla nich o pierwsze miejsce na hasło 'fast food'. A niech się udławią następnymi klientami.

Nie ma człowieka kilka miesięcy w mieście i ulubione dwa lokale ze studenckich czasów (czyli tak z rok, dwa wstecz) schodzą na psy. W Archiwum syf i brud, zero klimatu, niedobre kamikaze. W Kobi przynajmniej sushi dobre, ale za to obsługa chamy. Zjadłeś? To wyp*****laj. Zrób miejsce innym, którzy przyszli wydać kasę. A niech wam te napiwki od amerykańców w gardle staną.