Marzenia biednego programisty

Wielce wskazany podkład muzyczny do odtworzenia stąd. To nic, że nie pasuje, ale fajny jest i kropka.

Programista biedną jest istotą. Chciałby góry przenosić, szczyty zdobywać. Plany, pomysły, projekty - tyle tego jest. Wszystko na raz i nic jednocześnie. Kilka, kilkanaście projektów na etapie wstępnej realizacji, trzy razy tyle na etapie planowania, pięć razy tyle na etapie obmyślania. Folder z projektami rozpoczętymi - zapchany. Folder z pomysłami na projekty - zapchany. Folder ze zrealizowanymi projektami - ... hmm, gdzie on się podział... ach, tak, pustych nie wyświetla... Nawet, jeśli projekt jest już na etapie zaawansowanego pisania, czasami nawet testowania, to i tak istnieje duże prawdopodobieństwo, że nikt inny poza autorem nie zobaczy wersji końcowej. Dochodzi do tego, że programista rezerwuje sobie domeny dla swoich przyszłych projektów. Kupuje sobie domenę i liczy na to, że prędzej czy później coś tam umieści. Mijają dni, miesiące, lata. Domena stoi pusta, albo co gorsza zostaje porzucona z okazji braku chęci jej ciągłego przedłużania, jeśli szansa na pojawienie się czegokolwiek jest granicą dążącą do zera. Usuwa programista foldery z pozaczynanymi projektami, bo przecież trzeba zrobić miejsce na nowe. Zostawia, o naiwny, niektóre z nich licząc, że kiedyś do nich wróci i je dokończy. Zapisuje kolejne pomysły, by ich nie zapomnieć. Obmyśla kolejne projekty, w głowie wyobraża sobie jak to będzie wyglądać, jak będzie działać. Nawet, jeśli poukładany i przeanalizowany plan działania zostanie wprowadzony w życie, kiedy już programista zacznie tworzyć, to i tak zapewne zatrzyma się na głupotce, szczególe technicznym, trudności logicznej, czymkolwiek, co w teorii jest banalne, a w praktyce upiera się jak tylko może, by przypadkiem nie zadziałać poprawnie. Tak to już jest, zawsze znajdzie się coś, co kłodą pod nogi programisty legnie głośno i zdecydowanie.

Gdyby mógł, stworzyłby dziesiątki, setki skryptów, programów, rewolucyjnych pomysłów ma na pęczki. To chciałby zrobić, tamto uruchomić, to opatentować. Poprowadzić działające, nowe i lśniące, a wszyscy zachwycaliby się pięknem artystycznym kodu źródłowego, dopieszczonym wyglądem, prostotą obsługi. Z punktu widzenia jego samego jest maszyną nie do zatrzymania, tworem zdolnym płodzić nieskończoną liczbę dzieł. Obserwując go z boku widać tylko marną namiastkę, dwa programy na krzyż, ze trzy średnio działające skrypty, zero widoków na przyszłość. Nic nie robi, ciągle narzeka, udaje, że tworzy. Biedną istotą programista jest.

Jest takie uczucie, którego programista doświadcza rzadko. Uczucie spełnienia, radości z ukończonego projektu. Wszystko działa tak, jak działać powinno. Odpicowane jest, poprawne, składne i pachnące. Wie, że to, co robi, sprawia mu przyjemność. Gdyby mógł, wykrzyczałby całemu światu fakt istnienia kolejnego swego dziecka, źródłowego pulchnego bobasa. Tak drobnego, bezbronnego, a zarazem potężnego i wspaniałego. Programista jak artysta, musi mieć coś z głową, jeśli tak do tego podchodzi. Nie ten teges z łepetyną, dekiel trochę nie w tą stronę. Mimo to jak Syzyf, pcha swój kamień, kwadratowy, ciągle widząc szczyt swej góry. Kto wie, może kiedyś mu się uda.