Paintball!

Przymierzałem się do tego wiele razy, niestety nigdy nie było dobrej okazji, czasu lub innych sprzyjających okoliczności. Na szczęście udało mi się w końcu to zrealizować - wybrać się na paintballa. Co prawda nie było to z Piotrkiem i Pawłem, nie było to też za pośrednictwem Rafała i jego Splattera. Wszystko odbyło się 12 lipca pod Kielcami, dokładniej w okolicy Pińczowa, a skład grupy uderzeniowej oprócz mnie zawierał Jacka (brata Efki) i jego znajomych z liceum.

Przyjechaliśmy na miejsce punktualnie, ale trzeba było trochę poczekać, bo w okolicy miśki suszyły, na dodatek z zaskoczenia, więc dwa z kilku samochodów miały lekkie opóźnienia i mandaciki w bonusie. Już samo dotarcie na miejsce było ciekawe, bo podziwiałem cały kompleks z daleka. Kilka dużych budynków, kilka mniejszych, do tego wysoki komin widoczny z daleka - a wszystko to u podnóża całkiem sporej góry pokrytej lasem. Kiedy zbliżaliśmy się do tego kompleksu budynków dało się odczuć taki specyficzny, militarny, postapokaliptyczny klimat, który mnie kręci. Od razu przypomniałem sobie grę, którą niedawno przechodziłem - Stalker'a. Jak się później okazało nie tylko budynki sprawiały takie wrażenie, ale także gracze.

Na dzień dobry kombinezony, maski, wydanie markerów (pistoletów na kulki) oraz krótki instruktaż dla tych, którzy byli pierwszy raz. Podzieliliśmy się na dwie drużyny, a naszym pierwszym zadaniem było zapoznanie się z bronią oraz z... bólem. Od kulki przeciwnika. Stanęliśmy w pewnej odległości od siebie, jedna drużyna w rzędzie obok siebie po jednej stronie, druga po drugiej i na komendę strzelaliśmy do siebie. Sprytna sztuczka na zapoznanie pierwszaków z możliwościami markera oraz odpornością na ból jeszcze przed rozpoczęciem zabawy.

Zabawa rozpoczęła się, a początek był zaskakująco emocjonujący, przynajmniej dla mnie. Pierwszy scenariusz rozegrałem na pełnym biegu a jednocześnie skupieniu, przejęty całą sytuacją jakby kule były prawdziwe. Tętno maksymalnie przyspieszone, bicie serca, pompowanie krwi do organów tak głośne, że zaburzało percepcję. Na szczęście po pierwszym zakończonym scenariuszu i chwili odpoczynku wszystko się zmieniło. Emocje oczywiście były, spore nawet, ale każda kolejna rozgrywka była bardziej przemyślana, rozgrywana dokładniej i z głową. Przy trzecim lub czwartym scenariuszu udało mi się nawet zaszaleć i sam ustrzeliłem trzy osoby z przeciwnej drużyny, zanim dostałem kulkę w klatę. Z biegiem czasu było coraz lepiej, logiczniej, szybciej i dokładniej.

Całą przygodę zaliczam na duży plus - nie wiedziałem, że może to sprawić aż tyle przyjemności. Rany postrzałowe, siniaki od kulek, otarcia i skaleczenia dodawały tylko adrenaliny. Miejsce rozgrywki, czyli stary kompleks budynków, było dobrane wprost idealnie. Stare, rozpadające się budynki, okolica gęsto porośnięta krzakami, prowizoryczne konstrukcje z fragmentów drzwi, dachówek i tym podobnych służące za osłonę przed przeciwnikiem - wszystko wpasowało się w klimat perfekcyjnie. Z tej okazji zdążyłem się już umówić na drugą rozgrywkę w tym samym miejscu. Oj, będzie się działo.