Po co żyć na krawędzi, skoro można z niej skoczyć?

Pragnienie zwycięża strach. Przez miesiąc przejeżdżałem obok dźwigu dwa razy na dzień - jadąc do pracy i wracając z niej. Podczas pamiętnego wieczoru kawalerskiego stałem pod nim i obserwowałem, jak skaczą inni. W końcu sam zdecydowałem się skoczyć.

Wjazd na górę, obserwowanie Warszawy ze sporej wysokości. Dojeżdżamy, barierka się otwiera. Wdech, odliczanie, bungee... skok! Potężna dawka adrenaliny, organizm się buntuje, niesamowite uczucie, nie do opisania. Lecę w dół, z każdą chwilą coraz przyjemniej... nagle lina się napina, ciągnie mnie do siebie. Lecę do góry, znowu stan nieważkości, tym razem krócej. Mija chwila, ląduję na poduszce. Skoczyłem. 90 metrów, najwyższy w Polsce punkt do skoków, wyżej już się nie da.
Przez najbliższe kilka godzin chodziłem jak króliczek Duracella z rogalem na twarzy. Takiego poziomu adrenaliny w życiu nie miałem. Już zaczynam zastanawiać się nad opcją skoku ze spadochronem...
Zdjęcia ze skoku na bungee można sobie pooglądać w mojej galerii.

Przy bungee pozostałe moje pomysły wydają się nudne i nieciekawe, mianowicie od października zaczynam naukę języka hiszpańskiego od zera, a w międzyczasie rozważam opcję wejścia w posiadanie rybki.

Dzień po bungee najwyraźniej adrenalinka jeszcze trzymała, bo wstałem, zastanowiłem się chwilkę i wyszedłem. Tym oto sposobem sobotni dzień okazał się być dniem podróżnika: śniadanie w Warszawie, obiad w Łodzi i kolacja w Kielcach. Mniam, dobre było.

Ps. Ostanie dwa tygodnie w Wawie, a ja zwiedziłem już kilka dzielnic. Pierwszy miesiąc mieszkałem w Centrum, drugi na Woli, trzeci na Pradze. Ot, żeby nudno nie było.